Zin in een feelgood-film over eten en koken? Dan is de ruim twee uur durende productie The 100 Foot Journey een aanrader. Een Indiase familie verhuist door omstandigheden naar Frankrijk. Daar openen ze een restaurant, op een uiterst ongelukkige locatie.
De film komt een beetje traag op gang. We ontmoeten de Indiase familie Kadam. Door niet nader omschreven politieke omstandigheden wordt deze familie verjaagd uit Bombay. Ze besluiten in Europa asiel aan te vragen en komen terecht in Frankrijk. Met autopech stranden ze in het dorpje Saint-Antonin-Noble-Val.
Michelin
Hoewel de eerste kennismaking met de Franse dorpelingen niet erg soepel verloopt, strijkt de familie neer in het plaatsje. Vader Kadam besluit een restaurant te openen. Ongelukkigerwijs precies tegenover het sterrenrestaurant restaurant La Saule Pleureur, gedreven door de verbitterde en ontevreden Madame Mallory, een geestige rol van Helen Mirren.
Er volgen allerlei verwikkelingen, waarbij de culinaire talenten van zoon Hassan centraal staan. Hij begint zich te ontwikkelen in de Franse culinaire traditie, tot woede van zijn vader. Er komt liefde en liefdesverdriet voorbij, en na allerlei problemen komt alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
Hiermee verklap ik niks, vanaf het eerste moment van de film is duidelijk dat het hier niet gaat om een superspannende productie. The 100 Foot Journey is best voorspelbaar, maar heeft her en der een venijnig randje. De film is met liefde gemaakt en is goed voor een prima filmavondje.
Oei
Je moet als hobbykok trouwens niet al te kritisch kijken. Koks die met dezelfde lepel uit de ene na de andere pan proeven en de lepel dan weer terugleggen in de la. Een Michelininspecteur die met een opschrijfboekje aan tafel zit… Dat zijn foutjes die wel opvallen. De gerechten zelf zijn overigens wel tamelijk overtuigend.
Weetje: het sjieke toprestaurant waar Hassan echt naar de top klimt, is in het echt restaurant Georges in Centre Pompidou in Parijs.
